Tegenwoordig heb je allerlei soorten relaties, zoals lat of wop, van Living Apart Together tot Wippen, Ontbijten en Pleiten. Vaak zie je bij advertenties al welke voorkeuren mensen hebben voor de relatie die ze zoeken.
Ik heb voor mezelf al uitgevonden dat zo’n WOP relatie mij het beste bevalt, zeker in combinatie met mijn bijna volwassen kinderen. Dat is niet zo van de een op de andere dag gekomen, de ouderwetse manier, van huisje boompje beestje is mij in de praktijk niet zo goed bevallen.
Nee, geef mij dan maar het vrij–gezellige leven dat ik nu leid. Zeker omdat de kinderen het gewissel van kunstvaders niet zien zitten. Blijft toch het punt dat het op sommige momenten gezelliger is met z’n tweeën dan alleen, en daarbij komt nog het gevoel dat ik toch nog iets wil op het gebied van nachtleven. Daar stonden mijn kinderen toch ook wel voor open, hoewel de jeugd vaak conservatiever is dan dat men vermoedt. “Je doet maar wat je niet laten kunt, ma…zo lieten ze weten, als je het maar niet hier doet!” En dat klinkt wat minder democratisch in dit huisgezin, ik stuur hun vriendjes ook niet weg als ze aan komen wapperen en willen blijven slapen, vrijheid, blijheid.
Een wop-relatie buiten de deur dus, daar ging het kroost dus mee akkoord. En ma op avontuur. In het begin pak je het even voorzichtig aan. “Jongens, ik heb een vergadering vanavond, en het kan wel eens heeeel laat worden”, zo begon ik. En het werd een lange vergadering. ’s Morgens even voor zevenen was ik weer paraat. Geluidloos had ik de voordeur geopend, en was naar boven geslopen. Even later kwam ik weer fris en nieuw onder de douche vandaan, net als iedere morgen, om tien over zeven…niks aan de hand dus. Maar het thuisfront was niet achterlijk zo bleek ’s middags. “Ja, mijn moeder heeft vannacht een gast gescoord,” zo hoorde ik zoonlief oneerbiedig tegen zijn meisje zeggen door de telefoon. “Zelfs het schoonspul moet kennelijk bijgespijkerd worden over mijn uitspattingen dacht ik nog”.
Enkele dagen later kon ik weer ontsnappen, ik had de smaak zwaar te pakken. Het argument ‘vergadering’ hoefde ik duidelijk niet te gebruiken, dus ik vertelde ronduit wat ik van plan was. “Oké ma, maak er wat van”, zo liet mijn zoon weten met een vette knipoog. Bij een derde gelegenheid was het wat minder makkelijk. “Ja ma, we gaan nu zelf stappen, dus er is geen oppas”…voor de jongste. Dat was vervelend voor me…hè, net nu ik van de vrijheid geproefd heb. “Nou, dan vraag ik toch of hij hier komt”, deed ik even modern…maar dat werd per ommegaande afgestraft…”Nee ma, je gaat veel te snel. Als je hem over twee maanden nog leuk vindt, dan gaan we er over nadenken…maar nu nog niet, je houdt hem maar buiten de deur”.
Ik was sprakeloos. Ik voelde me als een 18-jarige, die door haar conservatieve moeder wordt afgeremd onder het motto: alles mag, als we het maar niet zien. Zo kwam ik tot de conclusie, dat die conservativiteit zowaar een geslacht heeft overgeslagen. Sjonge…van mijn opvoeding komt helemaal niks terecht… en het gekke is…dat heb ik mijn moeder ook zo vaak horen verzuchten…