De vaste bezoekers van deze site kunnen zich vast nog wel de column over mijn biseksualiteit herinneren. Ik sloot toen af met de zin dat het lang genegeerde deel van mezelf de aandacht kreeg dat het verdiende. Laat ik eens verder ingaan op het vervolg van dit verhaal.

Ik had dus een meisje leren kennen. Zij zat – net als ik – al een aardige tijd in relatie met een jongen en was dus niet op zoek naar een echte relatie. We waren beiden eigenlijk op zoek naar een goede vriendin met een “extra dimensie”. Het leek een perfecte match.

Zij had er veel over gesproken met haar vriend en ik met de mijne. Ze stonden er allebei achter en beloofden het meteen te zeggen als er toch iets dwars zou zitten. We zouden geen geheimen voor elkaar hebben en open tegenover elkaar zijn.

Na verscheidene ontmoetingen met haar ging het verder dan enkel zoenen. Dat was allemaal heel erg spannend en fijn. Zo spannend en zo fijn dat ik de indruk kreeg verliefd te worden. Mijn eerste fout was dit niet te zeggen aan mijn vriend. Zij deed dat wel aan de hare.

Door dat nieuwe geheim gehouden gevoel van opwinding, kregen de ontmoetingen een steeds stiekemer karakter. Ergens voelde het geniepig, ik kwam m’n belofte niet na open te zijn tegenover mijn vriend, maar ik ging ondertussen wel gewoon door met het feest. Als ik diezelfde avond dan nog vertelde dat het “wel gezellig en leuk” was geweest met haar voelde ik me slecht. Toch voelde ik me liever rot dan dat ik durfde toe te geven verliefd te zijn op haar.

M’n tweede en laatste fout was een afspraak met haar te maken en aan m’n vriend te vertellen dat ik naar college moest. Ook hier ging het spreekwoord op dat de waarheid de leugen altijd achterhaalt… Toen was het hek van de dam en kwam hij erachter dat ik m’n gevoelens voor haar verborgen hield tegenover hem.

Ondanks dat we het allemaal uitgepraat hadden met elkaar, voelde het niet juist meer, zowel voor hem als voor mij. Ik had dat toen nog niet direct door van mezelf, maar later besefte ik wat dat benauwde gevoel al die tijd geweest was.

Ik heb het contact met dat meisje stopgezet. We hadden immers afgesproken er meteen mee te stoppen als het om wat-voor-reden-dan-ook niet meer zou gaan. Onze vriendjes zouden altijd nummer 1 blijven staan. Toen is gebleken dat afspraken gevoelens niet in de weg staan; ze was ontzettend verliefd op me geworden en wilde verder… Mensen pijn doen vind ik echt vreselijk. Toch heb ik het moeten doen door haar te zeggen dat ik niet verder wilde…

Een hele vreemde gewaarwording was dat ik daarna een hele tijd “niks” voelde. Ik kon niet zeggen of ik het wel of niet erg vond haar kwijt te zijn. Nog erger dan dat ik haar gekwetst heb, vind ik het om te zeggen dat ik er nu achter ben dat ik het niet erg vind dat het over is. Het geeft me terug rust en ik besef me meer dan ooit hoe zielsveel ik van m’n vriend hou en hij van mij. Hij en alles wat we samen delen zijn me teveel waard om op te geven voor wat seksuele gevoelens.

De eerste wijze les die ik hieruit getrokken heb, is dat afspraken en gevoelens totaal los van elkaar staan. De tweede is dat je gewoonweg niet aan een derde persoon moet beginnen binnen een relatie, ook niet om enkel de seks. De derde is dat je jezelf aardig voor de gek kunt houden: spanning en nieuwigheid zijn niet hetzelfde als verliefdheid. De laatste conclusie die ik heb kunnen trekken, is dat je een goede relatie met hart en ziel moet koesteren.

Lees meer

Als man wil je al eens lekker onderuit zakken voor de televisie, zeker na een lange en drukke werkdag. Het leven loopt niet op wieltjes en zeker niet over rozen.

De feestvreugde die het einde van de werkdag vaak met zich meebrengt wordt snel geblust wanneer ik in de auto kruip en vlot het parkeerterrein verlaat. Het is een afgeleide van de wet van Murphy die zegt dat de snelheid waarmee het verkeer zich beweegt omgekeerd evenredig is aan de snelheid waarmee je thuis zou willen zijn. Ik geef nog een extra dotje gas op het parkeerterrein want 20 meter verder kan het al niet meer. Een eindeloze rij van rood oplichtende lampjes verlichten ’s Neerlands wegen en tonen me de weg naar huis.

Net zoals elke dag haal ik het ook nu weer zonder kleerscheuren, ondanks al die andere idioten met minder verkeersinzicht dan ikzelf. Mijn levensgenoot is vanavond ver van huis en dus draai ik de knop van de oven alvast om. Tien minuutjes en 2 e-mails later schuif ik een italiaans voedingssurrogaat de oven in. De verpakking van de maaltijd beweert dat het niet alleen smakelijk maar ook voedzaam is. Uit ervaring hoop ik dat ik deze keer wel alles kan binnenhouden en dat het tenminste wel voedzaam is vandaag. Er treedt een bepaalde verveling op na een hele week bitterballen om tien uur ’s avonds.

Heel wat e-mails verder kondigt de klok vrolijk piepend aan dat het tijd is om de inwendige mens te versterken. Als een bezetene storm ik de trap af richting oven. Onder het slaken van strijdkreten zoals ‘woehoe, eten’ en ‘ho ho warm warm’ haal ik triomfantelijk het avondeten uit de oven en plaats het op een bord. Halverwege de woonkamer dringt het tot me door dat ik geen bestek heb. Gezien de hoge temperatuur van mijn gerecht besluit ik heel uitzonderlijk op mijn passen terug te keren en trek met met mijn vrije hand de la open. Ik grabbel met de expertise van een UEFA-official een mes en een vork uit de la en duw de la met de achterkant van mijn hand terug dicht. Ik kwijl ondertussen genoeg om de vijver van mijn buren te vullen.

Uiteindelijk kan ik na al die zware beproevingen mijn lichaam vanop een respectabele hoogte op de bank laten ploffen. Ik snij een eerste stukje af en terwijl het zich naar mijn mond beweeg tast ik met mijn vrije hand de bank rechts van me af. Niets. Helemaal niets. Een onzalig gevoel bekruipt me. Het bestek wisselt van hand en een nieuw stukje voedzame enzymen maar voornamelijk koolhydraten en vetmakers naderen mijn mond terwijl ik nu links de zitting aftast. Ondanks het beduidend grotere oppervlak wat af te tasten is kom ik gruwelijk snel tot dezelfde conclusie als net tevoren. Ik ben ingesloten door een lege bankzitting !

Het bestek wordt allengs tegen het bord gestut terwijl ik met beide handen tussen en onder de bank begin te voelen. Een geoefend gynaecoloog zou nog 1 en ander kunnen leren van de techniek die ik hierbij hanteer. Het resultaat verandert echter niets. Waar de gynaecoloog voor zijn gestuntel betaald wordt vang ik enkel bot voor mijn semi-professionele zoekactie. Ook een blik onder de salontafel brengt geen soelaas. Uiteindelijk dringt het langzaam tot mij door. Mijn vriendin heeft opgeruimd. Waaraan denkt een vrouw als ze het woord afstandsbediening hoort? Gemak, lekker languit in de zetel, consumeren tot je er bij in slaap valt ? Neen ! Het vrouwelijke antwoord is: “televisie”. En ja hoor, daar ligt hij in al zijn duistere glorie op mij te wachten. Met een zucht van verlichting grijp ik de beroemde AB van zijn rustplaats en plof mezelf weer neer in de zetel.

De avond kan beginnen… Wij zijn er weer klaar voor

Lees meer

Wie kent het niet? Iedereen die in een vaste relatie zit maakt het mee: ruzie. Voor de één betekent het het niet meer dan een goedkoop glas dat breekt, voor de ander is het echter zo aangrijpend als het in stukken vallen van de onvervangbare vaas-die-nog-van-overgrootoma-is-geweest.

Ik zelf ben jammer genoeg iemand die tot de laatste categorie behoort. Kon ik het maar wat meer relativeren, kon ik ook maar eens goed schreeuwen, kon ik ook maar eens weglopen als het teveel wordt. Maar nee, ik ben iemand die als genageld met een flinke portie zelfmedelijden zwijgend op de bank gaat zitten denken dat de wereld vergaat. Veel meer dan een berg tranen en een onverstaanbaar gebrabbel komt er op zo’n moment niet uit… Terwijl mijn partner zich prima kan blijven verwoorden tijdens een meningsverschil, stik ik in de chaos van gedachten en emoties.

Laatst heb ik misschien voor het eerst een beetje verbetering geboekt. Een vriendin van mij had me nogal teleurgesteld en ik liep daar de hele dag al over te mokken in mezelf. Toen mijn vriend die avond thuiskwam, moest ik het ei toch echt kwijt en vertelde hem het hele verhaal. Maar de steun die ik verwachtte te krijgen bleef uit. Hij zei zelfs dat hij haar wel begreep! Voor iedereen die mijn vorige column heeft gelezen, is het geen onbekend gegeven dat ik ook “een tikkeltje” jaloers ben, dus het schoot behoorlijk in het verkeerde keelgat.

Op dat moment schommelde ik heen en weer tussen het aloude bekende gedrag en een nieuwe aanpassing: blijven uikomen voor mijn standpunt, niet te snel toegeven en al helemaal niet meteen verontschuldigen. Uiteraard waren de waterlanders wel weer meteen van de partij tesamen met het roerloos blijven zitten op de bank, máár de stilte bleef uit!

Het eindresultaat bewees dat het toch het beste is vast te houden waar je op staat tijdens een meningsverschil: zowel mijn partner als ik gaven onze fouten toe en beaamden elkaars gelijk waar dat uiteindelijk toepasselijk bleek te zijn. Niets is fijner dan het bijleggen van een ruzie wanneer je op gelijke voet geëindigd bent met een sorry vanaf beide kanten. Je voelt jezelf niet verslagen of vernederd, je bent niet overheersend, je bent gewoon gelijk aan degene van wie je houdt.

Voor mij was dit een hele verbetering in vergelijk met vroeger. Heb jij jezelf ook gezegd dat het niet langer meer kan dat je jezelf wegcijfert? Hoe kwam je tot het besluit? Wat ging er aan vooraf? Hoe heb je het aangepakt? Hoe lang heeft het geduurd voor je je doel bereikte?

Ik ben erg benieuwd naar de ervaringen van “lotgenoten”, goede tips kan ik altijd gebruiken. Ik hoop je verhaal snel te kunnen lezen in de reacties!

Lees meer

Over het algemeen is het niet op maximale sterkte. Mijn geliefde kan zo close met zijn vrouwelijke vrienden omgaan als hij maar wilt, daar kan ik niet mee zitten en ben zelfs blij dat hij sociaal niet onaangepast is. Ik geniet ervan te zien dat hij ook met anderen een band heeft. Wanneer het echter om onbekenden gaat, slaat het alarm veel sneller aan.

Om de één of andere reden mag hij gerust zijn armen om een vriendin heenslaan en haar een knuffel geven, maar beginnen bij het horen van een onbekende vrouwennaam de belletjes te rinkelen.

“Wie is dat?”

“Hoe kent hij haar?”

“Waarom heeft hij contact met haar?”

Dit zijn enkele van de grote hoeveelheid vragen die dan in mij opkomt. Ik heb geen grip op mensen die ik niet ken. Ik weet niet veel over hun band met mijn vriend. Ik weet niet wat hun eigenlijke doel is. Ik moet mezelf vaak dwingen niet meteen het ergste te denken, zeker wanneer het “online vrouwen” betreft. Wanneer ik in de inbox e-mails vind van onbekende vrouwen, vergaat in eerste instantie de wereld zo’n beetje voor mij. Wanneer mijn lief zegt dat hij zo’n leuk berichtje heeft gekregen van een meisje dat ik niet ken, heeft dat hetzelfde effect. Want: “wat willen ze werkelijk met mijn vriend en hoe reageert hij op hun pogingen daartoe?”

Mensen kunnen zichzelf zo gemakkelijk een bepaalde weg in doen slaan. Wanneer ik niet meteen in paniek zou slaan, zou ik niet drie dagen achter elkaar afwezig zijn met alleen die ene gedachte in mijn hoofd. Dan zou ik mezelf niet helemaal knettergek maken en realiseren dat de wereld nou eenmaal uit mannen èn vrouwen bestaat. Elke keer lijkt de angst weer voor niks te zijn geweest als ik met grote moeite vraag wie dat nou eigenlijk is. En wanneer een “gewoon” antwoord niet genoeg ik, bewijst mijn vriend het me door me zijn e-mails mee te laten lezen. Pas dan ben ik gerustgesteld. Ik doe het mezelf gewoon aan.

Een zware online bekentenis deze maand… Maar het is voor mij dan ook best ernstig en misschien is deze openbaring het begin van de oplossing. Wie heeft er nog meer zo’n last van jaloezie? Of zijn er juist mensen bij wie dat woord niet in hun woordenboek staat? Heb je er een mening over?

Lees meer

Enkele weekends geleden vierden mijn vriend en ik onze tweejarige relatie in het hotel waar we elkaar voor het eerst gezien hebben. We hebben elkaar via een chatprogramma leren kennen. Nadat hij me had gevraagd of hij eens langs kon komen en ik vol vreugde ja antwoordde, heb ik hem een goed hotel aangeraden. Nu is dezelfde kamer jaarlijks rond dezelfde tijd door ons bezet.

Het herbeleven van die ene dag geeft een onbeschrijfbaar gelukzalig gevoel. Iedereen die wel eens een chatvriend(in) ontmoet heeft kent het gevoel. Zeker als er vlinders in de buik zitten, gieren de zenuwen door je keel. Ik stond daar voor de kamerdeur van mijn toekomstige vriendje en heb er enkele minuten over gedaan voordat ik durfde aan te kloppen.

Ik weet nog precies hoe we elkaar aankeken toen hij de deur opendeed: een beetje verlegen lachend en met de voeten draaiend. Meer dan een “hoi” kwam er toen niet uit. Om het ongemakkelijke gevoel weg te nemen, nam hij me toen in zijn armen. De tijd die daarna volgde leek wel een sprookje. Het sprookje leidde tot een relatie.

Het is en blijft een aparte ervaring om iemand te ontmoeten die je al een tijd via internet geproken hebt, maar nooit gezien hebt. Je weet best veel van elkaar, maar als je dan tegenover elkaar staat weet je niet veel te zeggen. Tenminste, dat was bij mij het geval.

Ik ben erg benieuwd hoe zo’n IRL ontmoeting bij anderen is verlopen. En waarom is het eigenlijk altijd een beetje eng en spannend? Omdat de veilige barrière der afstand ontbreekt? Omdat je niet meer op het kruisje kunt klikken als het je niet meer bevalt? Omdat hier je “echte ik” bij de ander in de smaak moet vallen?

Vooral dat laatste aspect is tegenwoordig een actueel onderwerp. Chatten is tegenwoordig net zo gewoon als een avondje stappen en het is erg gemakkelijk om een beeld te scheppen van jezelf dat niet overeenkomt met de werkelijkheid. Dat is geen probleem zolang beide chatters aan de andere kant van de lijn zitten. Maar wanneer er een afspraak gemaakt wordt om elkaar eens in het echt te ontmoeten komt de aap uit de mouw. Dit soort afspraakjes eindigen vaak in een teleurstelling.

De basisomgeving van de mens zal hoe dan ook altijd uit echte mensen en echte dingen blijven bestaan. De personen om wie je geeft kun je aanraken en in de ogen kijken. Zij geven om jou omdat je bent zoals je bent. Als je een persoon via het chatten ontmoet en het klikt, dan is dat om het beeld dat jij geschept hebt. Als dat beeld de realiteit omvat kan een IRL ontmoeting bijna niet foutlopen.

Hebben jullie een opmerkelijke, grappige, vreemde, leuke ervaring ontmoeting met een chatvriend(in) achter de rug? Vertel me erover! Ik ben erg benieuwd hoe het bij andere mensen is verlopen en of mijn visie klopt.

Lees meer

Op een bepaalde leeftijd begint bij sommige mensen het verlangen naar kinderen te ontstaan. Zo ook bij mijn vriend en mij. Er gaat ineens een deur open die je nog niet eerder ontdekt had, ineens is er zoveel om over vooruit te denken, om over te praten. Niet dat ik over enkele maanden met een dikke buik loop (eerst de studie maar eens afronden), maar het is in ieder geval zalig om er met elkaar over te praten, nee, te fantaseren.

Wat zijn leuke namen? Waar komt de babykamer, hoe gaan we ze inrichten? Moeten we bepaalde dingen in het huis aanpassen? Hoe worden de taken verdeeld en hoe gaan we het doen met het werk? Hoe gaan we onze kinderen opvoeden? Wat te doen als zoon- of dochterlief met iemand thuiskomt die we absoluut niet mogen? Enzovoorts enzovoorts.

Het is een ontzettend leuke manier om elkaar nog beter te leren kennen, te kijken of je goed bij elkaar past. Gelukkig was dat bij ons wel het geval, want onze ideeën over kinderen en alles wat dat met zich meebrengt, komen behoorlijk overeen. Het verlangen naar zo’n klein wezentje wordt er steeds groter door.

Waarom ontstaat de bestaat de behoefte naar het ouderschap op een gegeven moment? Ik heb eens goed diep in mezelf zitten graven, maar ik kan het precieze antwoord niet vinden. Op een gegeven moment is het er gewoon. Zo zie je maar, ik riep vroeger het hardst van iedereen dat ik nooit van m’n leven kinderen wou. En moet je nu eens zien, ik hoef maar een klein koppie met twee staartjes in de supermarkt te zien en ik smelt al van de moedergevoelens.

Het heeft er sowieso mee te maken dat je steeds ouder wordt en dat je interesses gaan verschuiven. Ik heb wel tien psychologieboeken die daar helemaal mee volgeschreven staan. Misschien hangt het ook samen met je relatie. Zolang je een vriend of vriendin hebt waarover je niet zeker bent of je daar de rest van je leven mee door wilt brengen, denk je al helemaal niet over kinderen met die persoon. Zo ging het tenminste bij mij. Toen ik mijn huidige partner tegenkwam na een wat minder geslaagde relatie, ontdekte ik hoe het eigenlijk zou moeten gaan tussen twee verbonden personen. Naarmate onze relatie zich meer en meer ontwikkelde, begon mijn leven weer te groeien. De horizon wordt breder, je wilt verder gaan verkennen. Misschien heet zoiets volwassenheid, wie zal het zeggen. Hoe dan ook, de kinderwens is erdoor gewekt.

Twee, een jongetje en een meisje, wat zou dat zalig zijn..

Lees meer

Het fenomeen vreemdgaan is vrij paradoxaal. Velen doen het, maar ondertussen wordt het ook door velen afgekeurd. In onze cultuur heerst de monogame opvatting, vandaar dat het iets is wat “niet mag”. Toch schijnt de verleiding vaak te groot te zijn en worden de voeten geveegd aan de cultuur. Wat maakt die verleiding zo groot?

Het kan zijn dat de sleur in een relatie is komen kijken en dat er niets of te weinig aan wordt gedaan. Het is makkelijk om even uit die sleur te breken door toenadering te zoeken bij een ander. Die toenadering kan snel omslaan in sexuele aantrekkingskracht en voordat je het weet, lig je met elkaar in bed. Het hangt van de persoon zelf af of er spijt om de hoek komt kijken, of dat het startschot ermee gegeven is.

Samenhangend met sleur, kan er ook sprake zijn van ontevredenheid in een relatie. Dat kan op alle mogelijke vlakken zijn. Op sexueel gebied kan het vuur gedoofd zijn, emotioneel gezien kan het zijn dat de één zich niet aan de ander wil aanpassen, op sociaal gebied kan de één de ander “gevangen” houden enzovoorts. Wanneer de kracht en moeite niet bestaat om het op te lossen met de partner zelf, lijkt er een makkelijkere uitweg te bestaan: vreemdgaan. Zeker in het begin lijkt het alsof de betreffende persoon helemaal geweldig is zonder gebreken. Maar ook deze persoon zal niet perfect zijn en voordat je het doorhebt, bestaan er twee relaties die je niet gelukkig maken. Als er namelijk al niet aan de eerste relatie gewerkt wordt, gebeurt dat over het algemeen ook niet met de tweede. Wanneer er ontevredenheid in een relatie bestaat, is het dus het beste dat samen op te lossen. Een derde persoon biedt uiteindelijk geen alternatief.

Een positievere reden voor vreemdgaan is wanneer beiden partners het erover eens zijn dat het mag. Dan mag het ook eigenlijk geen vreemdgaan meer heten. (Als iemand het woord weet voor “goedgekeurd vreemdgaan”, mail me!) Het kan zijn dat één van de partners biseksueel is en zo sterk naar het andere geslacht verlangt, dat daar afspraken over gemaakt worden binnen de relatie. Het kan ook zijn dat beide partners niet voor monogamie zijn en een vrije relatie willen. Zij willen niet gebonden zijn aan één persoon en gaan ook hun gang met anderen.

Waarschijnlijk heb ik hier enkel een kleine fractie beschreven van de redenen waarom er wordt vreemdgegaan. Hebben jullie hier nog meer of andere ideeën over? Zijn er mensen die zelfs over hun ervaring durven te praten? Willen jullie reageren of je mening geven? Dat kan hieronder.

Lees meer

Een zo op het oog simpele zilveren hanger met een spreuk aan de ene kant en een gewaagd plaatje van een bloot vrijend stelletje aan de andere kant. Al vroeg in mijn leven kreeg ik het in mijn bezit, maar dertig jaar later haal ik er nog de inspiratie uit. Een kostbaar kleinood dat dagelijks invloed uitoefent op hoe ik mij opstel in het leven.

Ik was net zestien en had het geluk dat ik op school les kreeg van een zeer begaafde creatieve leraar op het gebied van expressie en kunst. Iemand die eigenlijk meer (levens)kunstenaar was dan leraar. Naast zijn werk op school ontwierp hij munten en er is geen Nederlander die zijn werk niet kent. Je hebt het dagelijks in je hand als je naar je portemonnee grijpt. Ons muntgeld is grotendeels ontworpen door twee verschillende kunstenaars, meneer De Haan en meneer Vis, daarom kan je op alle munten ook altijd een klein haantje of visje terugvinden. Voor onze klas bestond indertijd de unieke kans om een prachtige hanger aan te schaffen met een ontwerp van onze leraar Willem Vis, gemaakt van zilver in beperkte oplage met het leuke opschrift “Geluk is plezier met z’n tweeën.” Mijn eerste schoolvriendje schafte er eentje aan voor mij en kon toen niet bevroeden welke impact die hanger op mij had. “Geluk is plezier met z’n tweeen”, werd mijn lijfspreuk voor het leven.

Jaren later, toen het huwelijk met mijn eerste schoolvriendje allang niet meer leuk was, kwam ik die hanger toevallig weer tegen in een la. “Geluk is plezier met zijn tweeën”, las ik weer en besefte dat het gebrek aan plezier met z’n tweeën al jaren zorgde voor mijn ongeluk. Ik besloot er weer naar te gaan leven en koos uiteindelijk voor mijn vrijheid. Want als je geen geluk en plezier meer hebt, waarom ben je dan nog met z’n tweeën, zo dacht ik. De hanger ging weer om mijn nek zo werd ik weer dagelijks met die fantastische spreuk geconfronteerd. Al naar gelang mijn stemmingen keek ik telkens anders tegen die uitspraken aan. Was ik op zoek naar geluk, plezier of wilde ik ook liever met z’n tweeën zijn. Heb je met z’n tweeën meer plezier en geluk dan dat je alleen bent. Van dat laatste raakte ik steeds meer van overtuigd, ook omdat de algemene tendens zo is in de maatschappij. Stellen zijn gelukkig en alleen is maar alleen en zo stelde ik me steeds meer open voor een nieuwe relatie, voor dat met z’n tweeën zijn. Toen de nieuwe relatie er eenmaal was, verdween de hanger weer in een la. Aanvankelijk was ik heel gelukkig maar ik ontdekte na verloop van tijd dat we met zijn tweeën geen plezier meer hadden. Enfin, de hanger kwam uit de la en de geschiedenis herhaalde zich.

Het leuke van deze hanger is dat hij niet alleen een veelzeggende voorkant heeft, maar ook een veelbetekenende achterkant. Daarop staat namelijk de afbeelding van een vrijend stelletje dat duidelijk plezier heeft. Dat kwam mooi uit, want de ketting ging weer om maar nu besloot ik de uitdagende afbeelding naar voren te dragen en het te mikken op plezier in mijn leven. Tijdens het stappen en het maken van contacten met het andere geslacht lag de hanger opvallend op mijn boezem en menigeen deed er een greep naar om de afbeelding wat beter te bekijken. Nieuwsgierig werd de hanger dan ook omgedraaid en zo werd de spreuk vaak hardop voorgelezen. Met zo’n hanger werd er al anders tegen me aan gekeken en bovendien had ik sneller lijfcontact. Ik wond er geen doekjes om, plezier met z’n tweeën is natuurlijk ook leuk voor tijdelijk geluk en ik had het geluk dat ik altijd wel een tweede vond om tijdelijk plezier mee te beleven. Toch bleef ik me afvragen, is geluk plezier met z’n tweeën, of kan je met z’n tweeën plezierig gelukkig zijn. Tot op heden ben ik er nog niet echt uit, behalve dat ik gelukkig af en toe met z’n tweeën plezier heb. En daar ben ik op het moment gelukkig genoeg mee.

Lees meer

Zo af en toe zet ik een datingoproep op internet, en ik weet zeker dat het goed samengesteld is en leuk klinkt, want meestal krijg ik daar behoorlijk wat reacties op. Hoewel ik al duidelijk aangeef dat ik ongebonden ben en op zoek naar ongebonden krijg ik toch veel reacties van getrouwde mannen die eigenlijk buiten de categorie vallen.

Ach ja, ik laat ze hun verhaal maar vertellen. De meesten zijn al tijden getrouwd, het huwelijk is verzuurd en aan seks wordt niet meer gedaan. Meestal zijn de kinderen de deur al uit. De verveling en ergernis slaan toe. Van ellende zoeken ze op internet naar leuke contacten in de hoop dat er iemand is waarmee ze zich kunnen vermaken. Sinds kort weet ik dat die mannen zichzelf niet serieus genoeg nemen. Ik raakte in gesprek met een man die hierop een mooi antwoord had gevonden, KISS, noemde hij het, Keep It Stupid Simpel.

Ook zijn huwelijk was een beetje uitgeblust maar hij had nog spirit genoeg om na te denken en niet te twijfelen aan zichzelf. Bovendien was hij een specialist op gebied van communicatie en dat wilde hij thuis ook in de praktijk brengen. Hij stelde namelijk zijn doelen voor zijn toekomst en vroeg zich daarbij af: “wil ik nog getrouwd blijven”. Het antwoord was ja, want voor zijn gevoel is 80 procent van het huwelijk nog goed, alleen miste hij iets en hij wilde het niet blijven missen!

In plaats van het op internet te zoeken naar alternatieven confronteerde hij zijn vrouw met zijn gemis, zo zeker was hij van zichzelf en de liefde van zijn vrouw voor hem. Toen hij niet direct een antwoord kreeg, want meestal staat een vrouw op zo’n moment met een mond vol tanden, zei hij: “joh, ik ben nu zo lang met je getrouwd, ik mis wat, maar kan jou niet missen…jij mag kiezen, of een scheiding, of mij de vrijheid laten, of je vult aan waar ik nu eenmaal zo’n behoefte aan heb.” Hij legde de verantwoordelijkheid voor zijn geluk op het bordje van zijn vrouw. Aan haar de keuze. Het duurde vrij lang voordat hij een antwoord kreeg want er viel heel wat te plussen en te minnen en tijdrekken kan soms ook winst zijn bij mannen die tegen de penopauze aanzitten.

Soms gaat het over. Maar het ging niet over, de man nam zichzelf serieus en ging dreigen met leuke internetvriendinnen waar hij wel bevrediging in vond, zonder te specificeren waar die bevrediging dan wel in zat. Toen haalde de vrouw bakzeil en uiteindelijk ging het stel richting sekstherapeut. Na wat therapieën kwam de inspiratie, want hoe bedrieglijk eenvoudig had het kunnen zijn door te gaan scheiden. Nu werd er tenminste een poging gedaan en het was niet altijd even makkelijk. En ging het niet altijd even makkelijk, dan zei hij tegen zichzelf of zijn vrouw: “Keep It Simpel Stupid!” Ze spraken af om weer de moeite voor elkaar te doen, proberen om van ‘houden van’ een werkwoord te maken door er aan te werken, waardoor de liefde kon worden herontdekt. En dat lukte, na een tijdje verklaarde de vrouw zelfs dat ze weer verliefd op hem was.

Natuurlijk heeft zo’n proces tijd nodig, maar het was niet zonder succes. Niet weglopen maar de strijd aangaan. Voor het eerst kreeg ik het idee dat zich onder al die gebonden mannen die wanhopig op zoek zijn maar weinig echte volwassenen bevinden. Niet vluchten maar vechten, niet opgeven maar confronteren. Wakker worden en jezelf afvragen of je het de komende 30 jaar volhoudt zonder ‘vreemd’ te gaan. De vinger op de zere plek leggen. Scheiden vanwege vreemdgaan komt veel voor. Dat gebrek aan seks vaak de oorzaak is van vreemdgaan, daar praat niemand over en dat wordt eens hoog tijd. Het zou misschien handig zijn als er een cursus zou bestaan, die mannen en vrouwen stimuleert te vechten voor hun geluk, voor hun recht op knuffelen en legitieme seks met de partner waarmee ze al zo lang lief een leed gedeeld hebben. Tot die tijd zal het wel modderen blijven, want om mensen met volwassen wensen volwassen te laten reageren en handelen, daarvoor is nu eenmaal tijd en heel veel training nodig.

Lees meer

Tegenwoordig heb je allerlei soorten relaties, zoals lat of wop, van Living Apart Together tot Wippen, Ontbijten en Pleiten. Vaak zie je bij advertenties al welke voorkeuren mensen hebben voor de relatie die ze zoeken.

Ik heb voor mezelf al uitgevonden dat zo’n WOP relatie mij het beste bevalt, zeker in combinatie met mijn bijna volwassen kinderen. Dat is niet zo van de een op de andere dag gekomen, de ouderwetse manier, van huisje boompje beestje is mij in de praktijk niet zo goed bevallen.
Nee, geef mij dan maar het vrij–gezellige leven dat ik nu leid. Zeker omdat de kinderen het gewissel van kunstvaders niet zien zitten. Blijft toch het punt dat het op sommige momenten gezelliger is met z’n tweeën dan alleen, en daarbij komt nog het gevoel dat ik toch nog iets wil op het gebied van nachtleven. Daar stonden mijn kinderen toch ook wel voor open, hoewel de jeugd vaak conservatiever is dan dat men vermoedt. “Je doet maar wat je niet laten kunt, ma…zo lieten ze weten, als je het maar niet hier doet!” En dat klinkt wat minder democratisch in dit huisgezin, ik stuur hun vriendjes ook niet weg als ze aan komen wapperen en willen blijven slapen, vrijheid, blijheid.

Een wop-relatie buiten de deur dus, daar ging het kroost dus mee akkoord. En ma op avontuur. In het begin pak je het even voorzichtig aan. “Jongens, ik heb een vergadering vanavond, en het kan wel eens heeeel laat worden”, zo begon ik. En het werd een lange vergadering. ’s Morgens even voor zevenen was ik weer paraat. Geluidloos had ik de voordeur geopend, en was naar boven geslopen. Even later kwam ik weer fris en nieuw onder de douche vandaan, net als iedere morgen, om tien over zeven…niks aan de hand dus. Maar het thuisfront was niet achterlijk zo bleek ’s middags. “Ja, mijn moeder heeft vannacht een gast gescoord,” zo hoorde ik zoonlief oneerbiedig tegen zijn meisje zeggen door de telefoon. “Zelfs het schoonspul moet kennelijk bijgespijkerd worden over mijn uitspattingen dacht ik nog”.

Enkele dagen later kon ik weer ontsnappen, ik had de smaak zwaar te pakken. Het argument ‘vergadering’ hoefde ik duidelijk niet te gebruiken, dus ik vertelde ronduit wat ik van plan was. “Oké ma, maak er wat van”, zo liet mijn zoon weten met een vette knipoog. Bij een derde gelegenheid was het wat minder makkelijk. “Ja ma, we gaan nu zelf stappen, dus er is geen oppas”…voor de jongste. Dat was vervelend voor me…hè, net nu ik van de vrijheid geproefd heb. “Nou, dan vraag ik toch of hij hier komt”, deed ik even modern…maar dat werd per ommegaande afgestraft…”Nee ma, je gaat veel te snel. Als je hem over twee maanden nog leuk vindt, dan gaan we er over nadenken…maar nu nog niet, je houdt hem maar buiten de deur”.

Ik was sprakeloos. Ik voelde me als een 18-jarige, die door haar conservatieve moeder wordt afgeremd onder het motto: alles mag, als we het maar niet zien. Zo kwam ik tot de conclusie, dat die conservativiteit zowaar een geslacht heeft overgeslagen. Sjonge…van mijn opvoeding komt helemaal niks terecht… en het gekke is…dat heb ik mijn moeder ook zo vaak horen verzuchten…

Lees meer