Wie kent het niet? Iedereen die in een vaste relatie zit maakt het mee: ruzie. Voor de één betekent het het niet meer dan een goedkoop glas dat breekt, voor de ander is het echter zo aangrijpend als het in stukken vallen van de onvervangbare vaas-die-nog-van-overgrootoma-is-geweest.
Ik zelf ben jammer genoeg iemand die tot de laatste categorie behoort. Kon ik het maar wat meer relativeren, kon ik ook maar eens goed schreeuwen, kon ik ook maar eens weglopen als het teveel wordt. Maar nee, ik ben iemand die als genageld met een flinke portie zelfmedelijden zwijgend op de bank gaat zitten denken dat de wereld vergaat. Veel meer dan een berg tranen en een onverstaanbaar gebrabbel komt er op zo’n moment niet uit… Terwijl mijn partner zich prima kan blijven verwoorden tijdens een meningsverschil, stik ik in de chaos van gedachten en emoties.
Laatst heb ik misschien voor het eerst een beetje verbetering geboekt. Een vriendin van mij had me nogal teleurgesteld en ik liep daar de hele dag al over te mokken in mezelf. Toen mijn vriend die avond thuiskwam, moest ik het ei toch echt kwijt en vertelde hem het hele verhaal. Maar de steun die ik verwachtte te krijgen bleef uit. Hij zei zelfs dat hij haar wel begreep! Voor iedereen die mijn vorige column heeft gelezen, is het geen onbekend gegeven dat ik ook “een tikkeltje” jaloers ben, dus het schoot behoorlijk in het verkeerde keelgat.
Op dat moment schommelde ik heen en weer tussen het aloude bekende gedrag en een nieuwe aanpassing: blijven uikomen voor mijn standpunt, niet te snel toegeven en al helemaal niet meteen verontschuldigen. Uiteraard waren de waterlanders wel weer meteen van de partij tesamen met het roerloos blijven zitten op de bank, máár de stilte bleef uit!
Het eindresultaat bewees dat het toch het beste is vast te houden waar je op staat tijdens een meningsverschil: zowel mijn partner als ik gaven onze fouten toe en beaamden elkaars gelijk waar dat uiteindelijk toepasselijk bleek te zijn. Niets is fijner dan het bijleggen van een ruzie wanneer je op gelijke voet geëindigd bent met een sorry vanaf beide kanten. Je voelt jezelf niet verslagen of vernederd, je bent niet overheersend, je bent gewoon gelijk aan degene van wie je houdt.
Voor mij was dit een hele verbetering in vergelijk met vroeger. Heb jij jezelf ook gezegd dat het niet langer meer kan dat je jezelf wegcijfert? Hoe kwam je tot het besluit? Wat ging er aan vooraf? Hoe heb je het aangepakt? Hoe lang heeft het geduurd voor je je doel bereikte?
Ik ben erg benieuwd naar de ervaringen van “lotgenoten”, goede tips kan ik altijd gebruiken. Ik hoop je verhaal snel te kunnen lezen in de reacties!